Het begint altijd met een verlangen…. Verlangen als heimwee naar vrede, nabijheid en lichtheid. Ook dit woord zou ik willen ontdoen van alle vervormingen, zoals begeerte, dwang of gebrek. Verlangen is het begin van leven. In de vormloosheid is er een heilig verlangen naar vorm en diversiteit en kleurrijkheid. In de afgelopen paasdagen schakelde ik vaak op TV op zoek naar mooie muziek (*), meestal in een kerkelijke setting. En bijna iedere keer plonsde ik midden in een referaat over onze zondigheid en hoe dat voor ons is opgelost door het kruis en de opstanding. Het begon me tegen te staan, steeds die nadruk op onze gebreken. Ik weet het wel: het is bedoeld als troost, maar voor mij werkt het kennelijk niet. Het doet me teveel denken aan een Bijbelse uitleg over wat goed is en wat fout. Zo is ooit het verhaal van hel en verdoemenis begonnen en dat richt nog steeds veel schade aan. De Dominicuskerk in Amsterdam is dan een verademing. Ik keek de paasviering online terug en was extra gefocust op dat ‘goed en fout’. Het ging helemaal goed, geen allergische reactie in mijn systeem. Alles bleef mooi vrij en neutraal in ‘licht en zwaar’ (**). En Eva Martens belichtte in haar uitleg heel helder de ‘witte ruimte’, die in het paasverhaal ontstaat als de vrouwen stil en sprakeloos bij het lege graf staan. Verlangen is het begin van schepping, het is de behoefte om iets te creëren uit het niets. Eva beschrijft hoe de evangelisten de vrouwen als eerste bij het lege graf zien staan en hoe zij de opdracht krijgen om aan dit gebeuren woorden te geven en het verder te vertellen. Hoe geef je woorden aan dit onmogelijke, aan deze witte sprakeloze ruimte, waar nog niets van bekend is, wat niemand nog ooit gezien heeft? Hoe geef je ruimte aan woorden waar nog geen woorden zijn? Kennelijk is het ze gelukt. Hier zijn vrouwen aanwezig om te getuigen, als symbool van de oerkracht om iets nieuws te baren. Er is een verlangen om leegte en sprakeloosheid van betekenis te laten zijn en niet te laten verworden tot ‘zwijgen’. Het is het ‘niet-weten’ van Krishnamurti dat ik hier herken. Zonder de beleving van die witte ruimte in onszelf is er alleen maar een herhaling van zetten, een doodlopend spoor. Kees van Ekris, theoloog des vaderlands, in gesprek met Annemiek Schrijver: ‘Ik wil graag het zwijgen over God en Mysterie moeilijker maken’. er stroomt geen water er is geen land nergens een begin voor later als de wind waait over ’t zand weggevaagd zijn alle zinnen om te vechten lief en leed niemand kwam daar mij beminnen en mij zeggen hoe ik heet op de bodem van het leven moet ik wel van bron naar bron als vanzelf weer opgeheven naar waar het allemaal begon (*) Aan te raden een uitvoering van de Mattheus Passion onder leiding van Jonathan Miller en Paul Goodwin (BBC 1994) htttps://www.youtube.com/watch?v=K3SrPkdRqSU (**) Zoals in de Inca mystiek, ofwel ‘het Andespad’. Dit pad kent geen goed of kwaad, geen positieve of negatieve energie. Het oordeel ontbreekt. Er is alleen lichte (“sami”) en zware (“hoocha”) energie. Zwaarte –dat eigen is aan het leven op aarde- is in voortdurende transformatie naar lichtheid en ons lichaam fungeert als recyclingperron. Men noemt dat de kunst van AYNI. Het verhaal eindigt ook niet in een Apocalyps, maar in een verhoogd bewustzijn van de mensheid als soort. De cirkel is dan rond en begint op een ander niveau opnieuw.

Dit jaar, ergens in april, is het 52 jaar geleden dat door een verkeersongeluk mijn leven werd gereset. Een bijna dood ervaring, die de klok van mijn leven weer op NUL zette. Het duurde heel lang voor ik mijn kinderjaren kon terughalen in beelden en gevoel. Die beelden en dat gevoel van de kinderjaren zijn de laatste tijd steeds sterker geworden met geur en al…. Ze voelen als een reddingslijn over dat nulpunt heen in 1972 en nu in 2024. Want de gebeurtenissen in het heden voelen weer als dat nulpunt, de geboorte in een ander bestaan. De 52 jaar, een volle cyclus in de Maya-kalender, komen tot een afronding. Precies zoals ik het ook ervaren heb in het jaar 2004, mijn 52 e levensjaar. Alle zekerheden vielen weg om ruimte te maken voor iets nieuws. Ik maak deze cyclus in dit leven twee keer –overlappend- mee. Het is nu ook 52 jaar na het Sirius experiment, beschreven door Drunvalo Melchizedek. Het is een wonderlijk verhaal dat Drunvalo Melchizedek beschrijft in zijn boek Geometrie van de schepping, deel 2. Hoe er vanuit Sirius een experiment plaatsvindt met de Aarde. Om de Aarde te redden van een gevaarlijke zonne-expansie wordt al het leven in een hologram geplaatst en tijdelijk de menselijke vrije wil buiten spel gezet. Tot eind 1974. Het menselijk bewustzijn evolueert daarna exponentieel tot in 1989 het Christusrasterwerk compleet is… dat opent de mogelijkheid tot Christusbewustzijn voor iedereen. In 1972 heb ik vlak voor de geplande ‘eindtijd’ in het verkeersongeluk mijn bijna dood ervaring. Ik kies bewust voor het leven. De eenzaamheid daarna is onbeschrijfelijk. Mijn totale werkelijkheid is verschoven. Gedurende een aantal jaar voel ik me in tweeën gesplitst. Analoog aan het verhaal van de Aarde op dat moment…. In gesprek met een vriendin benoemen we dat gevoel van gespletenheid. Wel op Aarde thuis en aanwezig zijn, maar tegelijk het gevoel dat het net niet ‘past’. Niet als een psychisch defect, maar als een realiteit waardoor je op zoek gaat. Er is een deel van leven dat ergens anders thuis is. Het voelt als een voortdurende wake-up call. Het mooiste cadeau ter bevestiging kreeg ik ooit in een aurareading. Een medestudente gaf mij een reading, maar ‘zag’ niet bijster veel….. Een docent ging naast haar staan en opperde: ‘kijk eens naar de plek achter haar hart’. En daar was het beeld van een bootje op een oceaan aan leven. Het lied ‘An ocean inside’ is hieruit voortgekomen. Ik heb ‘om een hoekje’ leren kijken, in mezelf, maar ook in anderen om de meerdere dimensies van bestaan te zien. In de bijna dood ervaring heeft dit een spirituele dimensie gekregen. Het scheelde niets of ik ging zelf ‘het hoekje om’. There’s an ocean inside and I’m sailing it quiet on the wind of truth my inner-eyes wide open knowing what course to choose Wat een prachtig interview vandaag in De Verwondering (Annemiek Schrijver) met Karima el Fillali. In verschillende culturen en geloven grootgebracht, en –zoals ik het voor me zag- steeds opnieuw stappen achteruit zetten om het bredere diepere zelfbeeld te vinden, waarin alles een thuis krijgt, net zolang totdat het ‘past’ en naar buiten toe kan stralen in een authentiek geluid. Ik droomde dat ik samen met een ander in een lege ruimte was. We pakten met onze handen allebei een punt boven ons hoofd en begonnen te draaien, eerst langzaam en toen steeds sneller en sneller, tot alles wegviel en de ruimte gevuld was met bollen van licht om ons heen. Het was een sterke levendige herinnering toen ik wakker werd. Waar ben ik overal thuis? Het voelt grenzeloos.

Ooit schreef ik: ‘mijn missie in dit leven is genieten van THUIS’. In een gemakkelijke stoel voor het raam met een kop thee in stilte genietend van de namiddagzon. Als kind op een schoon bedje voor het raam met de arbeidsvitaminen op de radio. En later met mijn eigen kind een verhaaltje en een liedje voor het slapen gaan. Het thuiskomen na een kampeervakantie en genieten van alle gemakken in de keuken en die eigen warme douche. Eeuwig dankbaar dat ik altijd een dak boven mijn hoofd heb gehad. Eeuwig dankbaar dat ik vrede ken. Eeuwig dankbaar dat ik kan genieten (dus meer dan enkel ‘ervaren’). Toen ik dit laatst aan iemand vertelde, besefte ik opnieuw dat – hoe rijk dit ‘aardse dak’ ook is – het voor mij altijd meer is geweest dan dat. Begin van deze eeuw schreef Steve Rother zijn eerste boeken ‘Her-inneren’ en ‘Welkom Thuis’. THUIS is hier de ontastbare wereld, waar we als spiritueel wezen zijn ‘geworteld’. De stroom van berichten langs deze kanalen zijn er steeds op gericht om te laten zien hoe de tastbare en ontastbare thuis-werelden samen komen in ons menselijk bestaan, en hoe we in essentie als spirituele wezens in harmonie zijn. Zo breed mag het zijn. Als dit tot ons doordringt, ontroert het diep. De conflicten zullen blijven ontstaan en ik ga ze niet uit de weg, maar er is tegelijkertijd een dimensie van waaruit we er ‘anders’ naar kunnen kijken. Ik kijk graag naar de interviews van Annemiek Schrijver in het TV programma De Verwondering. Je kan zeggen dat het gaat over mensen die via prestaties duidelijk zichtbaar én thuis zijn in de aardse werkelijkheid, maar zich tegelijkertijd kunnen verwonderen en laten inspireren door een ruimere thuis-wereld. Het maakt dat hun persoonlijke beleving herkend wordt als universeel. Als we in onze geest naar elkaars handen reiken en elkaars ogen zoeken om de vrede van het grotere geheel dan zien we hoe thuis-werelden samen komen ……… Met je rug tegen de muur en dan één stap verder terug, is alles liefde.

In de jaren 90 gebruikten we in de intuïtieve trainingen het zinnetje ‘tot het hoogste goed’, juist ook om de goede bedoelingen van ons energiewerk te benadrukken en in het besef dat we niet alwetend waren over het uiteindelijk effect. We gaven het over aan ‘supreme being’, het wezen met een breder overzicht, buiten of in onszelf (dat deed er niet zoveel toe). De mentale houding was vergelijkbaar met het Bijbelse ‘uw wil geschiedde’. Ik herinner me nog de sessies met een terminaal zieke buurvrouw en hoe gelukkig zij was toen zij door het energiewerk haar doopnaam weer herinnerde en ik die voor haar kon uitspreken. Hoe tijdens de sessies haar hond op mijn voeten ging liggen en zo mee hielp om de energie te gronden. Dat voelde als het hoogste goed. Als ik om me heen kijk, zie ik mensen die oprecht het beste voor hebben en er ook het beste van weten te maken. Zij doen dat dwars door het kabaal heen van de mensen die het hoogste goed in pacht denken te hebben en het van de daken schreeuwen uit arrogantie of uit wanhoop…..’het hoogste goed’ wordt zo naar beneden gehaald, de zwaartekracht in, om ergens tégenaan te kunnen gaan. Ik ben niet vies van protesteren, maar het blijft moeilijk in te schatten wat 'de goede zaak’ is. Op 1 november j.l. citeerde ik Mirabai: “Verzamel je last in een mandje in je hart, zet dat aan de voeten van de Moeder en zeg: ‘Neem dit aan, Grote Moeder, want ik kan deze puinhoop niet meer aan. Vervolgens kruip je op haar brede schoot, nestel je je tegen haar brede boezem en doe je een dutje. Als je wakker wordt, staat het mandje er nog steeds, maar de helft van wat er in zat, is weg. En de andere helft lijkt niet langer meer een vreselijk gemeen verhaal.” In plaats van ‘uit mijn dak te gaan’, ga ik hier slapen en vertrouw op het proces van de zachte krachten, om daarna weer ergens in méé te kunnen gaan. Het fascineert mij nog steeds: die eerste foto in de jaren 60, vanuit de ruimte, planeet Aarde vol en rond in beeld, als één geheel, geen grenzen tussen landen… Natuurlijk zit dat beeld al vanaf de schepping in ons bewustzijn. De natuur-volks-mensen, de sjamanen, de oermoeders, onze voorouders, maakten in dromen bewust reizen en met hen ‘zien’ wij vanuit de ruimte en door meerdere dimensies, los van de zwaartekracht. Onze essentie kent de beelden. De verleiding van de zwaartekracht is groot. We laten ons er iedere keer weer in vallen. Het getuigt van moed én vertrouwen. Geboorte en dood, begin en einde, het ritme van de tijd als troost en genade. In die zwaartekracht maken we onderscheid in licht en zwaar, goed en fout, wij en zij, normaal en abnormaal. We begrenzen, organiseren en handelen naar beste weten, totdat –vaak zonder dat we dat echt willen of in de gaten hebben- er mensen buiten de boot vallen. We zien opeens een wereld buiten ons eigen ‘goed en normaal’. Onze vanzelfsprekendheid is weg. Dan is er een noodkreet en horen we anderen en onszelf zeggen: “Als jij niets (extra’s) doet, ben ik buitengesloten en kunnen we niets samen doen.” Ik vraag heling ‘tot het hoogste Goed’.

Een mooi boek van Mirabai Starr ‘ongetemde wijsheid’, voor vrouwen die de mystieke essentie van alle religies en andere wijsheidstradities liefhebben. Het verklaart voor mij veel, waarom ik de laatste tijd vaak in woede uitbarst… Ik verander dan in de Afrikaanse godin Oya, de grote Zee-moeder, de krijgsgodin. Zij heerst over bliksem en donder, stormen en orkanen. Zij brengt de wind van Verandering. Om een nieuwe werkelijkheid te scheppen is er eerst chaos en daar dwars doorheen worden de elementen van een oude werkelijkheid herschikt. De tijdelijke chaos die Oya schept, gaat over transformeren. En precies zoals Mirabai het zegt: het gaat juist niet over transcenderen. Je ‘overstijgt’ helemaal niets, maar je blijft er met je hele hebben en houwen middenin zitten tot er een andere wind in bewustzijn gaat waaien. We ademen door de pijn heen naar een nieuwe geboorte. Je vecht vóór jezelf en moeder Aarde (en niet tegen jezelf of anderen). Je herstelt de balans tussen de mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten in ons menszijn. Het boek van Mirabai maakt dat ik mezelf weer kan horen dwars door de dagelijkse grimmigheid. “Zoals we zagen, hadden de meeste grote wereldreligies de neiging de nadruk te leggen op het ontstijgen van het lichaam en andere aardse afleidingen. Dat is geen verrassing, aangezien hun belangrijkste leiders in het verleden mannen waren die vastbesloten waren hun innerlijke hartstocht te bedwingen om de ontmoeting met het goddelijke waardig te zijn. Intussen zijn het de vrouwen in de keuken die het levende hart van de religie doorgeven, de kaarsen aansteken, gebeden opzeggen, de nageboorte opruimen en de doden wassen. ‘God leeft tussen de potten en de pannen’, zijn de beroemde woorden van Theresia van Avila.” “Stormen die zich regelmatig voordeden, zorgden ervoor dat je volledig van mening veranderde. Je stortte vele malen in, waardoor je uiteindelijk nog maar één optie had en dat was versmelten. Wie wist dat versmelten zo zoet kon zijn.” “…. Middenin de bodemloosheid stort de mystica zich in het hart van het mysterie en is er die opwelling van bewondering als een natuurlijke hercirculatie van de nectar van genade, die onze ware natuur is.” Om jezelf te kunnen verbinden, is het soms nodig om te sterven. De vrouwelijke mystiek vindt dat geen probleem……In plaats van met veel moeite het eigen ego opzij te schuiven, prijzen vrouwelijke mystici de wederzijdse verbinding. Het is niet nodig om via speciale inwijdingen en seminars toegang te krijgen tot een plek waar we de werkelijkheid kunnen ontmoeten en er ja tegen kunnen zeggen……Zoals de soefi’s zeggen: ‘het is de liefde van de Geliefde zelf die de Geliefde in mij liefheeft’… “ “Maria (de moeder van Jezus) krijgt de boodschap van de engel en beeft van angst en schrik, maar ze blijft aanwezig. En vervolgens zegt ze: ‘hier ben ik, uw wil geschiede’. Dat moment tussen Maria’s ‘o, nee’ en haar volmondig ‘ja’ is de donkere nacht van de ziel. Het is een periode vol spiritueel mysterie, radicale onwetendheid. Het is de onvoorwaardelijke overgave. Ze doet dit niet in haar eentje. Ze is verbonden met alle moeders, overal, vooruit en terug in de tijd. De wereld heeft momenteel grote behoefte aan de moederlijke zorg van ons allen.” “…’Laat je niets wijsmaken, zei Asha tegen me. ‘De meeste spirituele boeken die van invloed waren op ons, zijn geschreven door mannen uit maatschappijen waar vrouwen werden buitengesloten. Je bent geprogrammeerd door heel veel overleden mannen die geen idee hadden wat het is om vrouw te zijn. Vrouwen leren opnieuw de gewone ervaringen van hun lichaam te heiligen….. we zien het gezicht van de Heilige in de gezichten van onze baby’s en onze beminden, onze oudsten en onze collega’s, de vuile vaat en de diepe stilte die neerdaalt over onze huizen wanneer iedereen ligt te slapen en wij bij het raam naar de maan staan te kijken.’…” “In plaats van de spirituele oefenpraktijk te benaderen als iets om ons naar boven weg te schieten uit deze beperkte wereld, verschijnt de mystica precies daar, in het centrum van de ervaring van de menswording. We zegenen het ontstellende wonder van dit alles, de ervaring van het mens-zijn. We zien hier het gezicht van de Heilige.” “Evenmin als de Grote Moeder zelf ziet de mystica de schepping niet als een beschadigd voorwerp, maar als een geliefd kind dat zorg nodig heeft.” “Het mannelijk paradigma is gebaseerd op schaarste, terwijl het vrouwelijke geworteld is in genoeg voor iedereen.” Juliana van Norwich: ‘Alles komt goed, en alles komt goed, en alle dingen komen echt goed’. “Verzamel je last in een mandje in je hart, zet dat aan de voeten van de Moeder en zeg: ‘Neem dit aan, Grote Moeder, want ik kan deze puinhoop niet meer aan.’ Vervolgens kruip je op haar brede schoot, nestel je je tegen haar brede boezem en doe je een dutje. Als je wakker wordt, staat het mandje er nog steeds, maar de helft van wat er in zat, is weg. En de andere helft lijkt niet langer meer een vreselijk gemeen verhaal. De moeder zal de rommel opruimen en schoonmaken, maar alleen als je ze haar zelf aanbiedt.” Ik heb de behoefte om heel veel woorden en begrippen schoon te boenen van alle lagen ontspoorde mannelijke energie, van alle bitterheid en angst, en ze dan in hun ware eer(bied) te herstellen. Zoals: Liefde, macht, samenzijn, seks, dienstbaarheid, vrouwelijkheid, mannelijkheid, heiligheid, spiritualiteit, passie en verlangen, overgave, dualiteit en verbinding….. Ik heb de behoefte aan een godinnen-hoekje in mijn huiskamer met een kaarsje er bij om de boel weer in evenwicht te krijgen. Naast het beeldje van Oya staan nu: Witte Tara, in het boeddhisme de verlichtende wijsheid, de redster, compassievol, moeder van het Tibetaanse volk. Kuan Yin, de Chinese godin van eeuwige genade en troost, de Moeder Maria van het Oosten. Ardhanarishvara, de hindoe godheid, half man, half vrouw, beiden in balans met elkaar, de wortel en schoot van de schepping. (Zie bundeling van liedteksten) Zo licht als de veer van Ma´at, liefdevol als een bakermat gaat binnen mijn tijd de wereld als een waardevolle schat. Er ís een schat aan wonderen, wachtend op geloof voorbij een berg aan gedachten; voorbij al die gedachten is er de verwondering, voorbij die gedachten. Er ís een schat aan onschuld, verwekt in ieder kind voorbij de val in zonde; zoals in de hemel is de aarde bemind, zoals in de hemel. Er ís een schat aan vrijheid, achter ieder ´neen´ voorbij een zee aan illusies; in werkelijkheid zijn wij niet alleen, in werkelijkheid. Er ís een schat aan woorden, in ieder verhaal voorbij de angst voor stilte; vrij van angst verstaan wij elke taal, vrij van angst. Er ís een bron van vreugde, verborgen in ons zijn voorbij elk verlangen; einde in begin als een tijdloos refrein, einde in begin. Er ís een schat aan wijsheid, van zelf sprekend waar voorbij de grens van ons verstand; boven ons verstand is het zonneklaar, boven ons verstand.

Ontaarden, mooi woord is dat, en de laatste tijd veel gebruikt meestal in negatieve zin. Veel is los gezongen van de oorspronkelijke eenheid. Van God los. Los van Aarde, onze moedergrond. ………….. (uit het lied I give in) I give in to these times, I confess to what I know I open up to planet earth, from the beginning my home I give in to my love for all that exists I open up to the sounds for eternal bliss. I give in to you, I confess to be lost I open up to let you in, from the beginning I trust I give in to your arms that draw me nigh I open up to the sound of our wings to fly. ………….. Ik merk dat ik steeds minder samenhangend en meer associatief schrijf. Er is niet zoveel logica meer in de reeks van gebeurtenissen. Ik hoef het ook niet meer sluitend te krijgen. Mijn gevoel gaat alle kanten op. ……………. De cirkels in mij breken open en door de gaten stroomt intens meegevoel. Alle honger sterft in weten wat te doen. …………… Ik heb veel behoefte aan ‘aarden’ en ‘gronden’ zoals mij ooit is geleerd in de intuïtieve trainingen in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ik haak aan bij het middelpunt van de Aarde en het middelpunt van de kosmos…. zo blijft er beweging, de doorgaande stroom van leven. Alles is en ik ben die ik ben, los van welke betekenis dan ook. En dan voel ik handen in mijn handen in een kring van medemenselijkheid, groter en groter tot het de aarde omspant. Mooi wat Lenny Kuhr zegt nu haar kleinzoon in Israël gewond is geraakt: ‘geen politiek, alleen licht, deernis en hoop’. In diezelfde sfeer brand ik iedere dag een kaarsje naast het beeldje van Kuan Yin, de godin van oneindige genade en troost. De verharding en ontaarding heeft een intrinsiek einde. En dat voelt als het einde van de gehele mensheid, maar dat is schijn. ………………(uit het lied Sanctuary) Well, can you feel all the human coming through, how the whole world’s smiling, there’s a Sanctuary in place, so it be. Please, let us share the wisdom to reveal, that the whole world is in our hand, there’s a Sanctuary in place, so it be. ……………. In hetzelfde lied schrijf ik dat ‘the whole world is fading..’ Ik speel graag met de paradoxen in dit verhaal, die bestaan bij de gratie van ons materialistisch denken. We hebben nog steeds alles in eigen hand en toch tegelijk ook niet. Het is maar net hoe je ‘all the human’ en ‘the whole world’ definieert. Ik blijf voor me zien hoe alles aan het licht komt en ‘all the human’ een kans krijgt te manifesteren. ………………. een droom van werkelijkheid die rusteloos en machtig mijn leven lam legt die niet weet en niet vergeet en los geslagen ook niet echt meer vecht want de tijd is nieuw en de jongste van haar dagen komt in mij op om alle ouden te verjagen ……………….. Ik blijf voor me zien hoe er een dragende kracht is, zoals de Draagwieg (symbool in de Indiaanse traditie). Dit gaat over het vermogen tot antwoorden en in je kracht gaan staan. …………….(Moeder Aarde kaarten, Jamie Sams) Draagwieg van de Schepping, Behoed dit kind voor kwaad. Kindje van de toekomst, Slaap veilig, zoet gebaad. En als het dan de tijd is Dat je weer wakker wordt, Dan antwoord je de mensheid Met eend’re zorgzaamheid. ………….

Ik schrijf er vaak over. Iedere keer weer anders. Als ik ’s avonds ga slapen met een hardop uitgesproken intentie om ‘s morgens op een bepaald tijdstip wakker te worden, gebeurt dat ook op de minuut precies. Het is alsof iemand me in de ochtend precies op dat tijdstip op de schouder tikt en ik mijn ogen open doe. Als ik de kookwekker zet voor het bereiden van eten, sta ik steevast 3 seconden voor het afgaan van de wekker in de keuken en zie de laatste seconden wegtikken, ongeacht wat ik ondertussen aan het doen was en onbewust van het feit dat ik naar de keuken werd ‘geroepen’. Dit gaat over de onzichtbare wereld en ons astraal lichaam, dat wat we geërfd hebben als sterrenkinderen. (Lied: It’s all information) Moving the lines, carrying the fields balancing beyond all figures, creating the symbols, to fold and behold, embracing tenderly a whole new world…. Een vriendin zegt: “ik voel me door al het gedoe in de wereld alleen maar ‘omhoog’ geduwd, lichter, vrijer…” Ooit begon het met bewustzijn, de Geest over de wateren, en langzaamaan kwam de verdichting tot een lichaam en een wereld van fysieke zintuigen. Dat brengt vergetelheid. Echter, de herinnering aan het totale spectrum van wie wij zijn, wordt door de tijd heen gedragen, in rituelen en symbolen en verhalen. Ik lees op dit moment het boek ‘De macht van niets doen’ door Jenny Odell, met als ondertitel: ‘Een radicaal verzet tegen de aandachtseconomie’. Dit boek is een kritiek op de krachten die om onze aandacht strijden, waardoor we altijd ‘aan’ staan en economisch/maatschappelijk productief moeten zijn. Jenny beschrijft een alternatief. Hoe er vrije aandacht kan zijn in het hier en nu, zonder de huidige maatschappij te ontvluchten. (Uit: het boek Aerlim) Aandacht slaat opnieuw aan en trekt mij, een en al, in het bewuste zijn ! En niet voor niets: Glimlach kruipt over de rand met een boodschap dat alles is geweten en de wind huiswaarts waait dat een nieuw geluid in wording leven zaait nog stil net boven de horizon nog in de kleuren van innig verwachten nog glanzend van de zee waaruit zij rijzen kon min duizend gedachten Glimlach stroomt over als een rivier over mijn gezicht de aarde rond over de rand van Opgetogen Hart over tot het mijn ziel stut en grondt Aandacht is opvallend stil elke gedachte voorbij Ik merk dat ik in het dagelijks leven steeds meer ruimte maak voor deze ‘vrije aandacht’, schijnbaar doelloos en volkomen nutteloos, maar meer menselijk en waardevol dan ooit. Gewoon doen waar ik op dat moment ‘ongedwongen’ aanwezig kan zijn: de avondzon achter de bomen zien zakken, mijmeren over alle kleuren groen, kijken naar de libelle die elke middag op dezelfde tijd op de tuinbank neerstrijkt, verrast worden door een mooie wolkenformatie en naar buiten rennen voor een foto, kikkers tellen in het gras, maar ook: kijken naar de Repairshop op BBC-TV (hét voorbeeld van liefdevolle aandacht), piano spelen, krant lezen, en aan de keukentafel in gesprek met een terminaal zieke buurvrouw. Dit alles is beslist geen luxe, exlusief voor een elite. Het is juist een menselijk geboorterecht om ongedwongen aanwezig te zijn. En ik ben er heilig van overtuigd dat dit uitstraalt in mijn omgeving en de wereld ‘goed’ doet. Ook als gepensioneerde voel ik de maatschappelijke tegenkrachten. Door schijnbaar inactief te zijn, ga ik tegen de stroom der verwachtingen in: ‘Met al jouw ervaring en talenten wil je toch nuttig zijn in de maatschappij??!’ Nou, nee! Ik voel een heel groot NEE in mezelf. Terwijl ik in mijn beleving meer aanwezig ben dan ooit tevoren, maak ik het tegelijkertijd niet maatschappelijk productief of zichtbaar. Ik verwacht ook geen ‘waardering’. Het manifesteert zich alleen via de onzichtbare wereld. P.S. Naast natuurlijk de dagelijkse routine van koken, eten, slapen, poetsen, tuinieren, boodschappen doen, familie- en vrienden-dingen….

70 jaar, 7 keerpunten. Niet met gelijke tussenpozen, maar wel onmiskenbaar. Het is dan alsof iemand of iets in je leven een ruk aan het stuur geeft. Jij zelf had het idee rechtdoor te gaan en opeens word je gestopt en een andere kant op geduwd. Ik ken mensen die dat nooit meemaken in hun leven, maar de meeste mensen weten wel wat ik bedoel. Keerpunten zijn voor mij meer dan tegenslag. Het zijn koerswijzigingen en naar mijn idee heb ik dat 7 maal in mijn leven meegemaakt. Als je steeds het gevoel hebt dat het alleen iets van buitenaf is, is de kans groot dat je verdwijnt als slachtoffer. Je kunt ook verzeilen in de waarom-vraag – waarom ik? Het kan een gevoel van schuld en schaamte geven: ‘Stom dat ik dit gedaan heb of niet gezien heb’ of ‘Ik heb iets helemaal fout gedaan. Dit is mijn straf!’ Een ongeluk in het verkeer, waarbij je letterlijk dacht rechtdoor te kunnen gaan en plotseling overreden wordt….; Vanwege bezuinigingen je baan verliezen, waar je nog maar korte tijd juist helemaal op je plek was….; Door ziekte je leven on-hold gezet, en het gevoel hebben dat je naar een andere dimensie getransporteerd bent….. Ik voel me geen slachtoffer en ook geen schuldige. Het is meer dan een kwestie van acceptatie en stug doorgaan. De stemmetjes zeggen: ‘Je leven is er rijker door en zelf ben je er wijzer van geworden. Meer hoeft het niet te zijn. Het leven is EN-EN, je moet het een plek geven… Het past in het verhaal van karma en de ziel.’ ………………. In deze innerlijke dialoog zie ik mezelf in gesprek met tal van innerlijke figuren, beschikkend over een breed scala aan kwaliteiten, deskundigheden en wijsheden. Ik zie ze op een rij staan, ieder een eigen positie veroverd gedurende mijn 70 levensjaren. Voor een gezonde persoonlijkheid is deze innerlijke dialoog nuttig en wellicht onmisbaar. Het is een rijke bron, niet alleen voor de persoon zelf, maar ook als je schrijver of hulpverlener bent. Er zijn prachtige boeken en toneelstukken uit voort gekomen en veel mensen in psychische nood zijn daadwerkelijk geholpen. Toch ontbreekt er naar mijn gevoel iets. Het verhaal van de innerlijke dialoog en de psychische ‘afhechtingen’ voldoen niet om te beschrijven wat ik ervaar. Gaandeweg, dwars door alle keerpunten heen, is er iets – als in een alchemisch proces – in mijn leven toegevoegd en radicaal veranderd. Onder het kopje ‘ter inspiratie’ op deze website heb ik iets geschreven over de nadrukkelijke uitnodiging in deze tijd om elkaar te zien en te ontmoeten als spirituele wezens. Als ik dat toepas op mezelf en in gesprek ga met de spirituele essentie (zoals ik dat ooit heb gedaan in gesprek met Aerlim), dan is het alsof er rond het hele verhaal van de innerlijke dialoog een sluier wordt weggetrokken. De sluier gaat over oordelen, over ego, over de menselijke behoefte aan grond en reden, waarbij er de behoefte is aan ‘afhechten’ eerder dan ‘onthechten’. Ik zie voor me hoe de sluier wordt weggetrokken en alle gebeurtenissen hun betekenis in de oude zin van het woord verliezen. Niets doet er toe, terwijl tegelijkertijd alles er toe doet. Op dat punt vind ik mezelf terug in de dialoog met Aerlim op het moment dat ik afdaal in één lichaamscel, steeds dieper… (uit de voorstelling Toen was er tijd over, 2010) “…….En iemand zegt: het is niet moeilijk. Het kan allemaal met één woord. Eén enkel woord is genoeg. Het is het woord waarmee we elkaar groeten. En ik zag het woord overal om mij heen. Ik pakte het uit de ruimte en nam het mee mijn lichaam in. Ik groette mijn lichaam met dit woord. En ik liet al dit HALLO door mijn lichaam omhoog bewegen op een speelse manier, groot, klein, door mijn benen, bekken, buik, organen, hart. Overal een warm HALLO. Ik liet het echoën in mijn schouders, armen, handen, nek, hoofd, gedachten. HALLO aan alles wat er is. En het woord bleef hangen op een plek achter mijn hart, waar het zachtjes heen en weer bewoog. De plek waar het gemakkelijk is om onvoorwaardelijk van mezelf en anderen te houden. De stem stopt even om te kijken of ik nog wel luister. Ik schud mezelf wakker en iemand zegt: Gebruik nu echt je verbeeldingskracht en stel je voor. Je neemt het woord mee in één van je lichaamscellen. Ik aarzel niet. Ik kruip met mijn aandacht steeds dieper in één lichaamscel en neem het woord mee. Steeds dieper, steeds kleiner, ik zie de celkern, de atomen, de kleinste deeltjes. Des te dieper ik ga, des te meer beweging komt er. Ik voel de trillingen in de kern van de cel. Ik tril gemakkelijk mee en ik voel de doorgang van vaste materie naar energie. Ik ben nu door de poort gegaan en ik kijk rond in een open ruimte. En iemand zegt: Besef dat deze ruimte helemaal van jou is. Je bent door de poort van je eigen lichaamscel gegaan. Deze ruimte ziet er net zo uit als het universum dat je kent, als je omhoog kijkt vanaf de aarde. Met sterren, zonnen, planeten, manen. Reis door deze ruimte. Begroet het als een plek waar je kunt thuiskomen. En ik laat me meevoeren. Het woord reist als een licht voor mij uit en in dit licht zie ik in de verte een glinstering. Het is als een horizon die dichter bij komt. Het is een golvende zee van kristallen en ik sta aan de rand van deze zee en de kristallen raken zachtjes mijn voeten aan. Ik zie ontelbaar veel mensen om mij heen. Samen zijn we aan de voet van de kristallen zee, en laten ons begroeten. Samen luisteren we naar dit verhaal.” Tja, en dan wordt het ingewikkeld om te beschrijven en uit te leggen hoe deze ‘andere’ toestand dan is. Ik hoor mensen het vaak omschrijven als een intens liefdevolle innerlijke vrijheid, die je alleen kunt laten zien door het ‘zijn’. Je hoeft er beslist geen ‘supermens’ voor te zijn of ‘uitverkoren’ of ‘verlicht’. Iedereen kent het al van Ergens, Ooit.

Een zegen, uitgesproken door een dominee op het Schotse eiland Iona: ‘On your head and your household, the blessing of God; In your coming en going, the peace of God; In your life and believing, the love of God; At your end and new beginning, the arms of God to welcome you and bring you Home. Amen’ Het doet zo goed om een hand boven je hoofd te voelen met woorden die jou het beste toewensen. Dat is de geest van Pinksteren. Er wordt iets over ons uitgestort, dat ons wijzer en lichter maakt. Het is een stroom van liefde die verbinding zoekt, en waarin we wonderbaarlijk geïnspireerd boven onszelf kunnen uitstijgen. Ik las over het laatste muzikale album van Paul Simon (81 jaar) met als titel ‘Seven Psalms’. De inspiratie kwam via dromen en Paul heeft deze dromen serieus genomen. Hij noemt het ‘een gesprek met zichzelf over geloof’. Ook hier weer die stroom van liefde en passie, die verbinding zoekt. Een mooi Pinkster-verhaal. Ik vertel andere mensen dat ik op dit moment ‘in de luwte sta’. Het liefst heb ik geen afspraken buiten de deur. Voor de buitenwereld ga ik uit verbinding. Kort geleden schreef ik: ‘Veel dagen zijn stil, maar vanmorgen dacht ik: vandaag is een stille dag’. Alsof er een overtreffende trap van stilte is…. zo maakte ik er een punt van in een tot dan toe betekenisloze reeks. Een punt, niet als probleem, maar als iets wat getuigt van bewustzijn en waar aandacht is. Het wordt gezien zonder oordeel. In de luwte staan is niet hetzelfde als wereldvreemd. Er wordt tegenwoordig van alles over ons uitgestort. Ik weet het, ik zie het en het raakt me. Het is mijn intentie om de 'luwte' in alle donkerte en zwaarte verder te brengen dan vlucht of zelfbescherming. Als ik twijfel en me afvraag of mijn luwte toch niet problematisch kan worden, zijn dat meestal de stemmen van buitenaf. In mij van binnen stroomt alles prima door. Er is altijd die stroom van liefde die dagelijks over mij wordt uitgestort en verbinding zoekt met mijn innerlijk verzamelpunt van mildheid. Als dat verzamelpunt van mildheid wordt open gehouden, kan de stroom ‘aankomen’. Ik voel me op die manier een gezegend mens, en dat werkt geestverruimend, naar binnen én naar buiten. Ik herinner me wat ik op 18 mei 2020 schreef over het medicijn van Vleermuis: Vleermuis leert ons dat zwaarte en licht beide in ons zijn. Er is geen ‘wij en zij’. We zijn niet in oorlog. Er is alleen uitwisseling van zwaarte en licht, zoals in de Inca cultuur. De Inca mystiek, ofwel ‘het Andespad’, kent geen goed of kwaad, geen positieve of negatieve energie. Het oordeel ontbreekt. Er is alleen lichte (“sami”) en zware (“hoocha”) energie. Zwaarte –dat eigen is aan het leven op aarde- is in voortdurende transformatie naar lichtheid en ons lichaam fungeert als recyclingperron. Men noemt dat de kunst van AYNI. Het verhaal eindigt ook niet in een Apocalyps, maar in een verhoogd bewustzijn van de mensheid als soort. De cirkel is dan rond en begint op een verhoogd niveau opnieuw. De kracht van Vleermuis in ons zegt: ‘Laten we dit nu even serieus nemen, hier ligt een kans, zowel individueel als maatschappelijk.” Ik durf te beweren dat wat we ook doen, linksom of rechtsom, met drama of lichtvoetig, met of zonder vaccin, we uitkomen bij die wedergeboorte, want het moet fundamenteel anders. En Vleermuis gaat als symbool voorop. “Heilige Vleermuis… vloog naar mij, vanuit het duister van de grot. Bespiegelingen uit de baarmoeder, antwoorden gaf hij. Geboorte, dood, wedergeboorte, cycli van het geheel… Eeuwig durend, net voorbij, de reis van de ziel.”