Ik begin me te ergeren aan al die artikelen over zingeving. We moeten kennelijk iets doen, zodat we zin krijgen…in ons leven? Het voelt als een aanklacht tegen alle moeders die ons hebben gedragen en alle vaders die ons hebben verwekt. Ik hoor de tegenstemmen al: ‘natuurlijk niet, die kunnen er ook niets aan doen!’ En daar zit precies mijn ergernis, om de stellige overtuiging dat we niet om dit leven hebben gevraagd. Volgens mij is dat slechts tot op zekere hoogte waar. Als je in je ziel kijkt, zie je de vurige wens om hier nu op Aarde te zijn. Dit leven is gegeven met zin en al. Met je aanwezigheid is er een belofte aan jezelf vervuld, dus reden tot een leven lang betekenis en dankbaarheid! Dit is het zielsbesef waarmee je ‘s ochtends wakker wordt en roept: “Hoera, ik ben er”. Dit is wat we ons moeten blijven herinneren in dit leven met alle lichte én loodzware kanten. Door zwaarte verliest ons leven niet opeens haar zin, ook al vraag je je soms af hoe mensen de zwaarte in hun leven nog ‘trekken’. Maar dat is heel wat anders. Die zwaarte doet een nadrukkelijk beroep op ons allemaal, op ons vermogen tot compassie, genade en vergeving. Ik krijg de indruk dat de aanleiding tot al dat gepraat over zingeving vaak voortkomt uit verveling. Doordat we niet de kristalheldere eenvoud van onze incarnatie op Aarde omarmen, is er dagelijks een probleem: ‘Hoe kom ik de dag een beetje nuttig door?’ Als ik op straat loop of in het openbaar vervoer reis en om me heen kijk, zie ik maar 10% gezichten, verder alleen gebogen hoofden boven schermpjes die de bedoeling hebben ons te vermaken. En als het ouders zijn, lopen kleine kinderen er zwijgzaam en volgzaam achteraan. Zij zijn de spiegel van onze verveling. Er is geen enkel excuus dat dit goedpraat! Op dit bewustzijns-kantelpunt in de tijd snakken we naar nieuwe dingen. We kicken erop en zijn zeer gevoelig voor verslaving. Tenzij ik het helemaal fout heb en juist het uren koekeloeren op een schermpje ons door het kantelpunt in de tijd heen sleept…?! We verdoven onszelf liever, dan met open zintuigen én verstand én gevoel én intuïtie midden in het tumult te staan. Zielsbesef is geen voorwaarde voor hoogwaardige menselijkheid. Ik ken mensen die zonder bewust zielsbesef elke dag leven om het ‘goede’ te doen volgens een gezond moreel kompas. Misschien omdat zij hebben ervaren hoe anderen hen goed deden of juist het omgekeerde, en zij het daarom beter willen doen. Zielsbesef is ook geen garantie voor het hoogste Goed. Er zijn mensen mét zielsbesef, die de autonomie van andere mensen misdadig schenden, om redenen van macht. Dat herinnert me weer aan de prachtige uitspraak over ‘macht’ van een medicijnvrouw in de boeken van Lynn Andrews: “Zoals ik het zie, is persoonlijke macht het begrijpen van de geest van de magische energie die door alle wezens heen stroomt. Een medicijnman of –vrouw kan die macht omzetten in genezende en transformerende krachten om zichzelf en anderen daarmee te helpen…..” “Macht is sterkte en het vermogen om jezelf te zien door je eigen ogen en niet door die van anderen. Het is het vermogen om een cirkel van magische kracht om je eigen voeten heen te trekken en niet de magische kracht van iemand anders cirkel te pakken. Ware macht is liefde….” “De eerste les van macht is dat je alleen bent. De tweede les van macht is dat wij allen EEN zijn”.

‘Wat is er nog meer in de schaduw? Onzichtbaar en beschut….’ Ik zie dan een klein kind, onder de jas van een moeder. ....................... Ooit, ruim 40 jaar geleden, vroeg iemand aan mij of ik wel (genoeg) naar mijn schaduwkant keek. Het was een turbulente tijd in mijn leven, waarin ik mij kwetsbaar voelde. De opmerking had die dubbele bodem van goed bedoeld paternalisme: ‘je doet iets niet goed en het zou wel goed voor je zijn!’ Het kwam hard aan en voelde leugenachtig vanwege die dubbele bodem. Maar nog steeds is er dat stemmetje van binnen: ‘…je hoort echt naar je schaduwkant te kijken!’ Ik kom er steeds meer achter dat juist dit stemmetje dé Schaduw is. In dit blog wil ik het graag hebben over de schaduw als beschutting, bescherming van het kwetsbare, het onzichtbare… en het verrast me hoe de schaduw-stem er steeds als stoorzender tussen zit. Kennelijk wil dit gehoord worden. En het zal bij veel mensen zo leven. Ja, de schaduw die wordt gemaakt om te verhullen, te verzwaren, te (be)heersen en te vernietigen, is groot aanwezig. “Schaduw, we zien je en horen je. Jij bent de schaduw met een oorzaak, waarnaar we op zoek kunnen gaan binnen in onszelf en in de wereld. Wat jij verhult, moet aan het licht komen.” ………………… En nu de schaduw als beschutting van het kwetsbare, wat niet direct aan het licht hoeft te komen… je kan het alleen zien als je ook in de schaduw gaat zitten en het daar laat, beschermd, juist om te kunnen groeien in een unieke eigenheid. Als onder de jas van een moeder. “Jij bent de schaduw die wordt gegeven; de schaduw die bestaat in een natuurlijke eenheid met de bron van het licht, binnen in mij en in de wereld om ons heen. Als ik jou voor op mijn pad zie, weet ik dat de zon in mijn rug is.” Vandaag hoorde ik opnieuw het verhaal van Prinses Irene in gesprek met Annemiek Schrijver. Over de beschutte plek bij een vijver, waar zij als kind vaak kwam. Hoe zij als volwassene een moment van eenheid beleefde in de Zwitserse Alpen en hoe zij in Afrika het had uitgeschreeuwd: ‘Ik ga het zeggen!’ Alles wat in de schaduw en beschut aan eigenheid had kunnen groeien, moest wel vanzelfsprekend (en juist niet als schaduw-stem) aan het licht komen. Het herinnert me aan hoe ik me voelde in het jaar 2009 en naar buiten kwam met eigen teksten en muziek: ‘Ik ga het zeggen, alles wat in de schaduw aan eigenheid is gegroeid!’ Het is een oproep, die ik de laatste tijd meer hoor aan iedereen: ‘Als kwetsbaarheid en eigenheid van (zich)zelf mogen spreken, doe het dan’.

Mijn buurman laat de bomen in zijn tuin zo hoog groeien dat ik geen zon meer heb in mijn tuin. Ik weet niet of ik er boos of blij van word. Een paar jaar terug heb ik er nog wel wat van gezegd, maar dat had geen effect. In die bomen zingen en nestelen nu vogels en op hete zomerdagen is er een natuurlijke beschutting. Ik mis alleen die ochtend-voorjaarszon, die nu niet meer in dat ene hoekje van de tuin kan komen. Wat is er nog meer in de schaduw? Onzichtbaar en beschut….. Soms struin ik op het internet rond, als in een boekwinkel. Onbewust doelgericht komt er dan altijd wel iets naar mij toe. Nu vond ik het boek ‘Mijmeringen in de schaduw’ van de Vlaamse filosoof Ulrich Libbrecht (1928-2017). Een boektitel, die refereert aan ‘zowel letterlijk het dagelijks zitten en reflecteren in zijn tuin, als metaforisch het verdwijnen uit de spotlights van de maatschappelijke activiteit...’ Hij schrijft: “Ik heb in mijn leven grote verheven landschappen gezien, die mij overdonderden, mij een gevoel van kleinheid gaven en toch grepen ze mij niet in het hart en bleef mijn ontroering esthetisch. Bergen en woestijnen, wouden en meren zongen een goddelijk lied, maar ze zongen te luid. Mijn beek zong een kinderlied waarnaar mijn hart luisterde zonder er moe van te worden.” “…. een landschap, waar de leegte domineert, waar de dingen in wegzinken en zichzelf ‘nietsen’. Dit is het mystieke landschap dat alle ruimte biedt aan dat ontroerbare hart van mij. Er opent zich een dimensie die wij niet zien als we rusteloos over de oppervlakte rondrennen langs euclidische rechten. Doorheen dergelijk landschap kijkt men ‘God’ in het gelaat, proeft men het Grote Mysterie en klopt het hart mee met het ritme van de natuur.” Net als met Krishnamurti zou ik wel graag met Ulrich Libbrecht naast elkaar op een bankje zitten, als twee vrienden. Ulrich vindt ‘het’ in de chinese wijsheid: “ik denk dat de taoïsten met wu-wei bedoelen: laat het land met rust; dan wordt je hart rustig en hoor je de diepte.” Mijn gedachten gaan naar het medicijnwiel van de inheemse bevolking van Amerika, met haar tonal-as en nagual-as. Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen de zichtbare krachten op de ‘tonal-as’ (noord-zuid) en onzichtbare krachten op de ‘nagual-as’ (oost-west). In combinatie met Groot Mysterie, ‘de leegte van Al Wat Is’. Hier wordt onderscheid gemaakt met Grote Geest. Volgens het scheppingsverhaal van deze oerreligie begint het verhaal bij WAKAN, de oergrootmoeder, ‘het alles in zichzelf rustende’. En WAKAN gaat voortdurend over in SKWAN, de scheppende geest…. “In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende…... Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven……” (Uit: Praktische Natuurmagie, van Marie-Lu Lörler) In mijn gedachte begeeft Ulrich Libbrecht zich al wandelend in WAKAN, wu-wei …. Ulrich was in België hoogleraar in de filosofie van China, boeddhologie en comparatieve filosofie. Kende hij het verhaal van WAKAN en SKWAN? In zijn hart kende hij het in ieder geval wel. Hij schrijft: “…weemoed is de notenbalk waarop ik zowel de lach als de traan schrijf, het draagvlak van al mijn ontroeringen. De weemoed is de grondklank van mijn wezen, maar wie of wat is de schepper van deze dragende klank?.... de mysterieuze on-grond, een oneindigheid….” “Nooit word ik mijn eigen moeder, nooit word ik de zuivere ruimte, de reine oerkracht. En daarom is de weemoed mijn grondgevoel, het is heimwee naar de onvergankelijke echtheid. Daarom ook koester ik de weemoed en laat niet toe dat ze zich vertaalt in vreugde en verdriet, gevoelens die gebonden zijn aan de dingen en mij onttrekken aan de diepte…” …. en daar had ik nu wel –samen op een bankje- met hem over willen mijmeren…..over dit en over de wijsheid van de heks en de medicijnvrouw…. (wordt eventueel vervolgd)

“De Zwarte Madonna wordt zwart geportretteerd, omdat zij ‘zwart licht’ uitstraalt, dat ons toestaat om verder te kijken dan het wereldlijke, dat ons toestaat om voorbij het dagelijkse en het wereldlijke te gaan en te treden in de diepere aspecten van de wereld, van oprechte religiositeit, van spiritualiteit, van psyche die zowel pneuma als numen bevat. Haar ‘zwarte licht’ verlicht. En onder dat zwarte licht kunnen we in daglicht of in nacht ook ‘haar bron en de kracht van Zuivere Liefde’ zien. Ondanks of door kleineringen van de Heilige Moeder met haar zwarte huid schijnt ze, vanaf het verbindingspunt tussen twee werelden, nog steeds haar ongewone licht over ons. Zodat we allen mogen kijken zoals zij kijkt. Volledig ontwaakt. Met wijdopen ogen. Alle werelden, alle waarden. Siempre. Altijd.” (Uit: “De kracht van de ongebonden vrouw”, van Clarissa Pinkola Estés) Ik droomde dat ‘iemand’ mij meenam naar een meest donkere plek. Ik vroeg waar ik was, ineen gerold. ‘Iemand’ zei: ‘dit is de uiterste grens van jouw/het universum’. Toen ik wakker werd, besefte ik dat de grens weg was. Ik had het gezien. Wat betekent dit? En waarom word ik zo blij van de tekst over de Zwarte Madonna? Ik moet opnieuw denken aan de film “As it is in Heaven”, een Zweedse film uit 2004 onder regie van Kay Pollak. Ik schreef er twee jaar geleden al over: Een film waarin gaandeweg alles aan het licht komt. De rol van de dorpsdominee is exemplarisch voor hoe de behoefte aan controle –onder het mom van rechtschapenheid- dood en verderf zaait. En dan het lied van Gabriella die alle controle en begrenzing ontwapent door te kiezen voor het leven. Lee Harris geeft in zijn maandelijkse energie-update voor deze maand uitleg over de ‘splitsing van werelden’. Volgens hem gaat het om de erkenning dat er om een dieper zelf-gevoel wordt gevraagd, en ware zorg voor het zelf. Het gaat niet om egoïstisch zijn. Het kan juist leiden tot meer onbaatzuchtigheid en begrip van de ander. Het is het begrijpen van de wereld als een zeer multidimensionale plek met overal verschillen. En dan is er de uitnodiging om HET MAGISCHE EN HET MAGNETISCHE te omarmen en toe te staan, en hoe dat leidt tot beleving van synchroniciteit, hoog-energetische verbinding met anderen en een gevoel van diepere verwondering en dankbaarheid voor het leven. Er is de genezing van VROUWELIJKE ENERGIE. Waar hebben we het vrouwelijke (persoonlijk en wereldwijd) verlaten? We zijn hier allemaal vanwege het vrouwelijk lichaam! Clarissa vertelt in haar boek het schrijnende verhaal van ‘de Heilige Moeder achter de muur’, in de Onze Vrouwe van Guadalupe-parochie in Noord-Denver. De gewijde muurschildering van onze Vrouwe, -zoals ook wel genoemd de vrijheidsmoeder, de Ene die begrijpt- , geschilderd en volop levend van 1975 tot 2009 op de muur achter het altaar, werd afgedekt door een witte gipsplaten muur. Alle protesten vanuit de gemeenschap hielpen niet. De muur is er nog steeds. Op de muur is een afbeelding geschilderd van Christus aan het kruis. En het gezicht van de Vrouwe achter de muur is ernstig beschadigd. Lee Harris schrijft over de OPKOMST VAN BEWUSTE WOEDE. Het laat ons zien waar we een grens moeten hebben en bewust kunnen zijn hoe we dat communiceren. Ik maak het allemaal van nabij mee! En het ‘zien’ geeft troost en perspectief, zoals de blik van de Zwarte Madonna, van niet alleen ‘hier’, maar ook in ‘ver weg’. Zij kijkt op haar eigen ongewone ‘zwarte manier’. Het zwart licht van het ultraviolette spectrum, dat door zijn onzichtbare lange golf uv-straling de verborgen dingen, vormen, de aard van de kleuren…. onthult. Het zit op de scheidslijn van wakend bewustzijn en droombewustzijn. Het gaat over het heilige Nahuatl woord Ometeotl . Ik maak het allemaal van nabij mee. Dwars door alle zwaarte, voelt het als een belofte die wordt vervuld.

Als wens voor 2025 zijn er de eerste drie coupletten uit het lied ‘Kindervuur’: In ons leeft het Kindervuur als zon en maan tegelijk ons gezicht verwarmen, als alle goden in ons hemelrijk de vrede op aarde omarmen. In ons leeft het Kindervuur als engelenstemmen hoorbaar zijn en van de toekomst zingen, als wij elkaar voor altijd met liefde willen omringen. In ons leeft het Kindervuur als hét verhaal van hét begin ons steeds weer thuis doet komen, als in het diepst geheim van de nacht je wakker wordt van stoutste dromen. ………………….. Tja, wat zijn de ‘stoutste dromen’ voor 2025? Misschien is er wel een antwoord in het vierde couplet: In ons leeft het Kindervuur, als hoofd en hart tegelijk de wijsheid toebehoren…. 

Als je herkent wat ik hieronder schrijf, doe het dan steeds vaker…. het is zo belangrijk in deze tijd: elke dag een moment voor de ziel . Voor mij is het dat kleine mooie uurtje voor de avondschemering…..een lichtval door de ramen, op ‘mijn plek’ in de kamer, soms muziek, soms stilte, kan ook met een handwerkje of een puzzel; heel anders dan (enkel) genot of ontspanning, eerder volledig op mijn gemak. En daar dan met alles wat ik -op dat moment en helder bewust- ben, eenvoudig middenin zitten en ‘stromen’. Ik moet denken aan een verhaal van Carlos Castaneda, hoe zijn leraar hem opdraagt om in huis zijn eigen machtsplek te vinden. Hoe Carlos zijn best gaat doen en op zoek gaat en uiteindelijk uitgeput ergens in slaap valt, precies op de goede plek. Poezen zijn hier goed in. Niet voor niets kreeg ik dit gevoel, toen ik op school leerde schrijven en voor het eerst het woord poes schreef. Hoe ik het me helemaal EIGEN maakte, zodanig dat ik nu nog op elk moment kan teruggaan in de tijd en in de huid zit van dit kind. Later vond ik in Drenthe een houten beeldje van een opgerolde poes. Die is nog steeds bij me. Het is een intens gevoel van ‘bestemd zijn’ zonder het woordje ‘voor’. Het moment heeft geen toekomst, hooguit een verleden met ergens een herinnering aan eeuwigheid. Dit beleven zou ik willen doorgeven aan de eeuwigheid. Hiermee ben ik het leven op aarde ingegleden en met dit beleven zou ik er ook weer uit willen glijden. Het is een alles-in-een gevoel van vrede en dankbaarheid. Het is wat Leonie Jansen en Carel Kraaijenhof beleven aan het lied ‘Klaverveld’, ‘daar bij de dijk van de Beemster’. In het filmpje op Youtube is ook de schoonheid te zien wanneer twee mensen vanuit bezieling echt op elkaar betrokken zijn en samen iets moois creëren. Het is de beleving van het Veld van Overvloed van de inheemse bevolking van Amerika. De wereld, die ons nu uiterlijk omringt en waarin wij uiterlijk leven, is doordrenkt van de gedachte dat er schaarste is. Voor de ziel is dat fictie, onwerkelijk. De potentie om te bedenken en te manifesteren is feitelijk oneindig. En met de intentie om te delen, is er geen schaarste, en ook geen neiging tot verkwisting! Dit sluit aan bij het woord ‘stromen’ dat ik eerder gebruikte. In de intuïtieve trainingen leerden we onze eigen ruimte in (eigendom) te nemen en onze energie te laten stromen. Dat was goed voor ons zelf, maar het was beslist geen gesloten (ego)circuit. Juist het stromen benadrukte de verbondenheid met elkaar, planeet aarde en het universum….er was altijd de intentie van 'delen' met al het leven om ons heen. Het delen gaf een gevoel van rijkdom en overvloed. Misschien helpt het dat ik een oktoberkind ben en zal ik altijd –zoals in het lied van Liselore Gerritsen- ‘een herfstdag als een lentedag bezingen….’ En zoals in dit oer-natuurlijke proces, waarin tegelijkertijd dingen sterven en er wordt geoogst, zo zet ik in mezelf steeds weer opnieuw die twee werelden van overvloed en schaarste naast elkaar. Ze overlappen elkaar en ik laat ze in vrede met elkaar. Als neutrale energetische grootheden hebben ze elkaar nodig – als Yin en Yang - om een gezonde balans in het leven te houden. Ik denk nu dat ik van jongs af aan heb geweigerd om die twee uit elkaar te halen! De titel van mijn website en van de voorstelling in 2010 “Toen was er tijd over” is een statement van overvloed in mijn leven, tegenover de beangstigende en eenzijdige boodschap van schaarste in deze tijd. Overvloed en schaarste in vrede naast elkaar …. ik heb het geprobeerd te verwoorden in de voorstelling in 2010 en in het voorwoord van mijn tekstbundel ‘Aan de kant van het water’: “Het begint altijd met een diep verlangen. Elk woord en elke muzieknoot lijkt dit verlangen tekort te doen of dreigt het te vernietigen. En dan op een dag lukt het om een tekst en een melodie te maken die rust en vrede brengt. Voor even, want het verlangen komt weer terug, nog heviger. Het is zoet en bitter tegelijk, beiden op zoek naar bevrijding. In dit verlangen kristalliseren titels en zinnen, als boodschappers, uit een wereld waar het totale verhaal al bestaat. Ik hoef alleen maar te luisteren….”

Niet te verwarren met ‘bémoederen’, dat meer de betekenis heeft van betuttelen en begrenzen. Ik wil terug naar het eenvoudige ‘moederen’. Daar hoef je geen moeder, en ook geen vrouw voor te zijn. We zouden in deze tijd veel meer moeten moederen. Ik bedoel: een schoot bieden, elkaar een veilige plek bieden om te groeien en te transformeren, daar waar kwetsbaarheid wordt erkend en beschermd, en ruimte wordt geboden aan liefdevolle persoonlijke macht. Het is een plek van ‘Grace’: genade en schoonheid en dankbaarheid inéén. Moederen is omarmen en omarmd worden. Terwijl ik dit schrijf, slaat de twijfel toe. Kan ik dit nog wel zo zeggen? Is er een maatschappelijke context voor? Wil nog iemand hiernaar luisteren? In de jaren negentig heb ik tijdens de intuïtieve trainingen genoten van de oefeningen om in onszelf het onderscheid te voelen tussen de vrouwelijke en mannelijke energie. Wat een rijkdom om dit te laten stromen, te herwaarderen en de innerlijke balans te herstellen in een omgeving, die gedomineerd werd door mannen. En dit gold zeker ook voor de mannelijke deelnemers. In deze tijd zijn veel mensen aan het ‘transgenderen’, op zoek naar ware identiteit. De strikte tweedeling man-vrouw voldoet niet om het ware mens-zijn vorm te geven. De werkelijkheid is kleurrijk en dat wordt openlijk getoond. We doen daarmee niets nieuws. In vroeger tijden waren we hierin ongetwijfeld meer open en veel vrijer, dan in de laatste paar eeuwen. Maar…! Wat mij verdriet doet is dat het onderscheid tussen vrouwelijke en mannelijke energie ook lijkt te verdwijnen. We zijn nu allemaal ‘alleen maar’ mens. En dan gooien we m.i. het kind met het badwater weg. In gesprek hierover met vrienden en bekenden, voel ik de grond onder mijn redenering langzaam verdwijnen. Ik krijg lege blikken…. geen context meer om te landen. Mijn verhaal blijft in de lucht hangen, en wordt op die manier ‘zweverig’. De kracht in het medicijnwiel van de inheemse bevolking van Amerika, met haar vier windrichtingen verbonden met vrouwelijke en mannelijke kwaliteiten, verliest steeds meer haar vanzelfsprekendheid. Sinds kort heb ik weer contacten binnen een feministisch netwerk, nog zoekende wat ik daar kan halen en brengen. In de jaren zeventig en tachtig was ik actief in het vrouwenwerk met een duidelijke visie op de ontwikkeling van de positie van dé vrouw in de maatschappij. Door de jaren heen is voor mij het accent komen te liggen op zelfbewustzijn als het gaat om vrouwelijke en mannelijke energie, in onszelf en de kansen die de maatschappij geeft aan vrouwelijke en mannelijke energie in termen van kwaliteiten. Ik heb het gevoel dat de discussie nu verwatert en tussen mijn vingers door wegglipt….. Op 27 augustus schreef ik: Om te kunnen uitstralen vanuit je Essentie is het nodig om in het NIETS te kunnen verblijven. En tegelijk is dat het ALLES van het namiddaglicht, waarin iets nieuws kan worden ontvangen. Dat ‘nieuwe’ is er al en vraagt om te worden ontvangen. Het is de kunst van het Ontvangen zelf, zoals WAKAN, het oervrouwelijke, in het scheppingsverhaal van de oerreligie. Drunvalo Melchizedek beschrijft het helder in zijn boek ‘De Kundalini van de Aarde na 2012’. Het is de aards menselijke cyclus van 26000 jaar, waarin de accenten op vrouwelijke en mannelijke energieën elkaar afwisselen. Terwijl we dit in een menselijk lichaam onontkoombaar doorleven, zien we als spirituele wezens tevens het illusie-karakter van het geheel. We hebben een vrije wil! Ik wil dat we ons bewust zijn van de wisseling van energie binnen de cyclus van 26000 jaar. Na 13000 jaar, waarin het accent lag op mannelijke energie, komt nu de tijd voor vrouwelijke energie om de boventoon te voeren. Ik wil dat de bron van het ‘moederen’ nadrukkelijk herinnerd wordt, zoals in het scheppingsverhaal uit de oerreligie: “In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende, en komt in ons zonnestelsel met de melkweg overeen. Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven.” (Uit: ‘Praktische natuurmagie’ van Marie-Lu Lörler) Ik wil dat de medicijnvrouwen worden gehoord: “In het verhaal van de aarde is de vrouw het grondbeginsel en het uiteindelijke principe… Zij draagt de leegte”. Ik wil elke dag met de trommel als vrouw het lied zingen: In de Geest van het Zuiden, in onschuld en vertrouwen, als water het kleine meisje in mij, hallo klein meisje In de Geest van het Noorden, in wijsheid en kracht, op de top van een berg, de vrouw in mij, hallo vrouw In de Geest van het Westen, in de heilige droom, dood en wedergeboorte, in een bos, de man in mij, hallo man In de Geest van het Oosten, in de verlichting, op de vlakte met de opgaande Zon, de kleine jongen in mij, hallo kleine jongen Dat jullie in mij met elkaar verbonden mogen zijn, Dat jullie mijn schilden mogen zijn. Hallo Kracht, Hallo Kwetsbaarheid Hallo Harmonie in kracht en kwetsbaarheid Dat jullie mogen zijn als een rivier in mij en dat ik de rivier mag zijn. (voor de man is in dit lied het geslacht tegengesteld)

Altijd geaarzeld om met dit lied naar buiten te komen. Het lied kan zo’n beetje alle allergische reacties oproepen over de schaduwkant van rigide onderdrukkende religieuze uitingen. En toch was het lied er opeens in 2009. Het kwam uit mijn tenen, meer ‘van onderaf’ dan ‘van bovenaf’. Het kwam vanuit de overtuiging dat ‘overgave’ op zich, ook in spirituele zin, niet verkeerd is. We hoeven er niet bang voor te zijn. Ik wilde het toen uítzingen…. en de laatste tijd steeds meer… Het is het gevoel dat we ‘schat-plichtig’ zijn aan de kracht van een groter geheel, de innerlijke rondheid van het leven zelf. Schatplichtig, als in dankbaar dat we bestaan in deze overvloed, deze kracht, deze schat aan leven. Ervin Laszlo schrijft in zijn laatste boek ‘De grote verandering, op weg naar een betere wereld’ (2023): “…..Er is een kracht in het universum – een tropisme of attractor – die niet-willekeurige interacties verleidt tot het vormen van complexe entiteiten, entiteiten die een samenhang vertonen, zichzelf in stand houden en zich ontwikkelen naar hogere niveaus van coherentie en complexiteit. ….Er is sprake van een evolutie die noch willekeurig, noch van buitenaf is opgewekt…” Ervin citeert het 21 e vers van de Tao Te Ching: “De grootste Deugd is het volgen van de Tao en alleen de Tao. De Tao is schimmig en ongrijpbaar. Ongrijpbaar en ontwijkend, en toch is er binnenin een vorm. Schimmig en donker, en toch is er binnenin een vitale kracht. Deze vitale kracht is echt en je kunt erop vertrouwen.” Ervin schrijft verder: “…. dit is The Force, waarvan jonge mensen wensen dat die ‘met hen’ is. Het bestaan van deze kracht komt tegenwoordig opnieuw aan het licht in fantasy- en fictieboeken en –films, en was in de spirituele tradities al duizenden jaren bekend….” ♫ I give in I give in to you, I confess to your light I open up to your word, from the beginning to abide I give in to your love, that makes my life whole I open up to your sound, to be heard from the soul. Dit eerste couplet kan nog wel thuis horen in een kerkdienst. Dan zou wel ‘You’ met een hoofdletter moeten worden geschreven. En ook het Woord zou met een hoofdletter moeten. Dan klopt ook het woord Abide, gehoorzamen. Maar geen van deze woorden staat hier met een hoofdletter, want het gaat over het lied van de ziel. Het komt niet van buitenaf. I give in to my heart, I confess who I am I open up to the stars, from the beginning my stem I give in to the love, as a well from within I open up to the sound and the joy it will bring. Dit tweede couplet zou al wel verwarring oproepen in een kerkdienst. Mijn hart, wie ik ben… is het enkel kleinzieligheid? Om welk ‘ik’ draait het hier? Iemand zei ooit tegen mij dat hij niet houdt van een tekst die steeds met ‘ik’ begint, te egocentrisch. Diezelfde opmerking kreeg ik bij het lied “I cannot not’. Diegene hield ook niet van teksten met steeds een ontkenning er in… Wat moet ik dan zeggen? We mogen allemaal het goddelijke in onszelf hardop belijden: ‘I am who I am’. En de sterren die mijn ‘stam’, mijn herkomst zijn…? Er is hier sprake van een universele verwantschap. Het is de liefde die als een eeuwige innerlijke bron blij maakt. I give in to these times, I confess to what I know I open up to planet earth, from the beginning my home I give in to my love for all that exists I open up to the sounds for eternal bliss. In dit couplet wordt gejuicht…. Ik ben een kind van mijn tijd en ik ga ervoor. Ik belijd mijn innerlijk Weten. Moeder Aarde –met alles erop en eraan- is mijn Thuis. Ik luister en verklaar mezelf gelukzalig. I give in to you, I confess to be lost I open up to let you in, from the beginning I trust I give in to your arms that draw me nigh I open up to the sound of our wings to fly. In dit couplet komt de kwetsbaarheid en de nederigheid. Het is de Tao die schimmig, ongrijpbaar en donker is. Ik vertrouw op de kracht en de vorm daarbinnen en geef me eraan over. Het trekt mij naar zich toe en iedere keer weer is daar klank en geluid, nog eerder dan een woord. En dát geeft ons vleugels. I hear truth in your confessions I see grace as you create I find comfort in your presence I feel power to be great and to be humble, to be strong and to stumble, to be lost and to be found, to be the one and never lonely, to be restless and in peace only. Dit deel van het lied is een soort intermezzo, qua ritme en melodie. Hier ben ik voorbij de Overgave. Ik sta te luisteren, te kijken, te voelen, in mijn volle essentie en omarm de aardse dualiteit en diversiteit. I give in to you, I confess to be lost I open up to let you in, from the beginning I trust I give in to your arms that draw me nigh I open up to the sound of our wings to fly. Toen ik in 2009 werkte aan mijn eerste voorstelling, was ik steeds op zoek naar de plek waar de meeste energie was, zodat het hele proces met een team van 15 mensen moeiteloos zou verlopen. Als we in het productieproces moesten duwen en trekken, was dat een teken dat we met de verkeerde dingen bezig waren. We waren steeds op zoek naar het midden van de stroom. Ervin Laszlo noemt dat ‘met de kracht meegaan’. YouTube: Lied "I give in" - YouTube

“In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende…... Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven.” Och, wat een heerlijke tekst is dit toch in het boek van Marie-Lu Lörler, ‘Praktische natuurmagie’. Hier heb je de drie-eenheid in al haar oorspronkelijkheid: het Ontvangende, het Scheppende en de Liefde. En in mijn gevoel veel beter dan Vader, Zoon, en Heilige Geest. Ergens op een bepaald moment –middenin alle drukte van het ‘scheppende’ van onze maatschappij- is dit ‘alles in zichzelf rustende' bij me binnen gekomen. Meestal ’s middags rond 4 uur, in het namiddaglicht, stroomt deze kracht door me heen. Mensen vragen wel eens of ik niet te veel alleen ben, of ik niet iets mis…. Mensen denken daar ook van alles van als ik boos of verdrietig ben (zie je wel: ze is teveel alleen!)…. Tja, wat kan ik daar tegen in brengen? Het is bijna niet te verwoorden wat ik voel en beleef aan dat moment in het namiddaglicht…. Het is een wonderschoon samenzijn…. Ik heb de neiging om mezelf wat terug te trekken uit de uiterlijke maatschappij: minder netwerken, geen (vrijwilligers)werk, geen sociale media, alleen zorg voor mijn directe omgeving…. Mijn alledaagse werkelijkheid (de tonal-as in het medicijnwiel) is klein en redelijk op orde. Mijn alertheid zit nu meer op de nagual-as in het medicijnwiel, de innerlijke geesteskracht, het onzichtbare, het niet alledaagse. Tja, een beetje wereldvreemd? Misschien wel, maar ik vind het ook wel bij mijn levensverhaal en leeftijd passen. Maar er is nog een andere verklaring, juist helemaal niet wereldvreemd. Op de nagual-as is een sterke onderstroom zichtbaar van LEVEN, met een grote urgentie voor mensen om te blijven uitstralen vanuit ieders Essentie. Iets wat in de alledaagse werkelijkheid vaak wordt geblokkeerd. Om te kunnen uitstralen vanuit je Essentie is het nodig om in het NIETS te kunnen verblijven. En tegelijk is dat het ALLES van het namiddaglicht, waarin iets nieuws kan worden ontvangen. Dat ‘nieuwe’ is er al en vraagt om te worden ontvangen. Het is de kunst van het Ontvangen zelf, zoals WAKAN in het scheppingsverhaal van de oerreligie. Drunvalo Melchizedek beschrijft het helder in zijn boek ‘De Kundalini van de Aarde na 2012’. Het is de aards menselijke cyclus van 26000 jaar, waarin de accenten op vrouwelijke en mannelijke energieën elkaar afwisselen. Terwijl we dit in een menselijk lichaam onontkoombaar doorleven, zien we als spirituele wezens tevens het illusie-karakter van het geheel. We hebben een vrije wil! Ik denk zeker wel dat er in deze wereld verpersoonlijkte krachten zijn die voortdurend bezig zijn om aardse almacht te scheppen en naar zich toe te trekken. Het is een soort macht die anderen overheerst. Er worden mensen misbruikt en vernederd, ook degenen die maatschappelijk besturen en leidinggeven. In het namiddaglicht kijk ik er naar. En dan zie ik hoe ik een keuze heb om iemand te zijn, vrij van de ‘weerhaakjes’ voor dit foute machtsverhaal. De compassie is dan oneindig, in harmonie met de oorspronkelijke drie-eenheid. In de boeken van Lynn Andrews zijn medicijnvrouwen aan het woord en ik luister in het namiddaglicht: “We zijn net als die berg…. de reikwijdte van haar macht en haar schoonheid wordt aan het oog onttrokken; aan de bovenkant verliest ze zich in een droom. Voordat we tot onze aardse levensloop geboren worden, wachten we op een grote zegening: onze kans om op aarde te worden geboren. We weten dat we hier komen om verlicht te worden. Op het moment dat we geboren worden, begint de droom. Net als de wolk die de bergtop verbergt, vertroebelt de droom ons ware zien. We moeten een krachtige wind doen opsteken om de wolken te verdrijven. Dan kunnen we het totaal van ons zijn zien, werkelijk zien – de stille berg die we zijn. Dat is het waar het in het leven om gaat: het ontwaken uit de droom. We zijn hier gekomen om verlicht te worden, maar dat is nu juist waar we het meest bang voor zijn….” “Zoals ik het zie, is persoonlijke macht het begrijpen van de geest van de magische energie die door alle wezens heen stroomt. Een medicijnman of –vrouw kan die macht omzetten in genezende en transformerende krachten om zichzelf en anderen daarmee te helpen…..” “Macht is sterkte en het vermogen om jezelf te zien door je eigen ogen en niet door die van anderen. Het is het vermogen om een cirkel van magische kracht om je eigen voeten heen te trekken en niet de magische kracht van iemand anders cirkel te pakken. Ware macht is liefde….” “De eerste les van macht is dat je alleen bent. De tweede les van macht is dat wij allen EEN zijn”. “In het verhaal van de aarde is de vrouw het grondbeginsel en het uiteindelijke principe… Zij draagt de leegte”.