Ik schrijf er vaak over. Iedere keer weer anders. Als ik ’s avonds ga slapen met een hardop uitgesproken intentie om ‘s morgens op een bepaald tijdstip wakker te worden, gebeurt dat ook op de minuut precies. Het is alsof iemand me in de ochtend precies op dat tijdstip op de schouder tikt en ik mijn ogen open doe.
Als ik de kookwekker zet voor het bereiden van eten, sta ik steevast 3 seconden voor het afgaan van de wekker in de keuken en zie de laatste seconden wegtikken, ongeacht wat ik ondertussen aan het doen was en onbewust van het feit dat ik naar de keuken werd ‘geroepen’.
Dit gaat over de onzichtbare wereld en ons astraal lichaam, dat wat we geërfd hebben als sterrenkinderen.
(Lied: It’s all information)
Moving the lines, carrying the fields
balancing beyond all figures,
creating the symbols, to fold and behold,
embracing tenderly a whole new world….
Een vriendin zegt: “ik voel me door al het gedoe in de wereld alleen maar ‘omhoog’ geduwd, lichter, vrijer…”
Ooit begon het met bewustzijn, de Geest over de wateren, en langzaamaan kwam de verdichting tot een lichaam en een wereld van fysieke zintuigen. Dat brengt vergetelheid. Echter, de herinnering aan het totale spectrum van wie wij zijn, wordt door de tijd heen gedragen, in rituelen en symbolen en verhalen.
Ik lees op dit moment het boek ‘De macht van niets doen’ door Jenny Odell, met als ondertitel: ‘Een radicaal verzet tegen de aandachtseconomie’. Dit boek is een kritiek op de krachten die om onze aandacht strijden, waardoor we altijd ‘aan’ staan en economisch/maatschappelijk productief moeten zijn. Jenny beschrijft een alternatief. Hoe er vrije aandacht kan zijn in het hier en nu, zonder de huidige maatschappij te ontvluchten.
(Uit: het boek Aerlim)
Aandacht slaat opnieuw aan
en trekt mij, een en al,
in het bewuste zijn
! En niet voor niets:
Glimlach kruipt over de rand
met een boodschap dat
alles is geweten
en de wind huiswaarts waait
dat een nieuw geluid in wording
leven zaait
nog stil
net boven de horizon
nog in de kleuren
van innig verwachten
nog glanzend van de zee
waaruit zij rijzen kon
min duizend gedachten
Glimlach stroomt over als een rivier
over mijn gezicht
de aarde rond
over de rand van Opgetogen Hart
over
tot het mijn ziel stut en grondt
Aandacht is opvallend stil
elke gedachte voorbij
Ik merk dat ik in het dagelijks leven steeds meer ruimte maak voor deze ‘vrije aandacht’, schijnbaar doelloos en volkomen nutteloos, maar meer menselijk en waardevol dan ooit.
Gewoon doen waar ik op dat moment ‘ongedwongen’ aanwezig kan zijn: de avondzon achter de bomen zien zakken, mijmeren over alle kleuren groen, kijken naar de libelle die elke middag op dezelfde tijd op de tuinbank neerstrijkt, verrast worden door een mooie wolkenformatie en naar buiten rennen voor een foto, kikkers tellen in het gras, maar ook: kijken naar de Repairshop op BBC-TV (hét voorbeeld van liefdevolle aandacht), piano spelen, krant lezen, en aan de keukentafel in gesprek met een terminaal zieke buurvrouw.
Dit alles is beslist geen luxe, exlusief voor een elite. Het is juist een menselijk geboorterecht om ongedwongen aanwezig te zijn. En ik ben er heilig van overtuigd dat dit uitstraalt in mijn omgeving en de wereld ‘goed’ doet.
Ook als gepensioneerde voel ik de maatschappelijke tegenkrachten. Door schijnbaar inactief te zijn, ga ik tegen de stroom der verwachtingen in: ‘Met al jouw ervaring en talenten wil je toch nuttig zijn in de maatschappij??!’
Nou, nee! Ik voel een heel groot NEE in mezelf.
Terwijl ik in mijn beleving meer aanwezig ben dan ooit tevoren, maak ik het tegelijkertijd niet maatschappelijk productief of zichtbaar. Ik verwacht ook geen ‘waardering’.
Het manifesteert zich alleen via de onzichtbare wereld.
P.S.
Naast natuurlijk de dagelijkse routine van koken, eten, slapen, poetsen, tuinieren, boodschappen doen, familie- en vrienden-dingen….