Een zegen, uitgesproken door een dominee op het Schotse eiland Iona: ‘On your head and your household, the blessing of God; In your coming en going, the peace of God; In your life and believing, the love of God; At your end and new beginning, the arms of God to welcome you and bring you Home. Amen’
Het doet zo goed om een hand boven je hoofd te voelen met woorden die jou het beste toewensen. Dat is de geest van Pinksteren. Er wordt iets over ons uitgestort, dat ons wijzer en lichter maakt. Het is een stroom van liefde die verbinding zoekt, en waarin we wonderbaarlijk geïnspireerd boven onszelf kunnen uitstijgen.
Ik las over het laatste muzikale album van Paul Simon (81 jaar) met als titel ‘Seven Psalms’. De inspiratie kwam via dromen en Paul heeft deze dromen serieus genomen. Hij noemt het ‘een gesprek met zichzelf over geloof’. Ook hier weer die stroom van liefde en passie, die verbinding zoekt. Een mooi Pinkster-verhaal.
Ik vertel andere mensen dat ik op dit moment ‘in de luwte sta’. Het liefst heb ik geen afspraken buiten de deur. Voor de buitenwereld ga ik uit verbinding. Kort geleden schreef ik:
‘Veel dagen zijn stil, maar vanmorgen dacht ik: vandaag is een stille dag’. Alsof er een overtreffende trap van stilte is…. zo maakte ik er een punt van in een tot dan toe betekenisloze reeks. Een punt, niet als probleem, maar als iets wat getuigt van bewustzijn en waar aandacht is. Het wordt gezien zonder oordeel.
In de luwte staan is niet hetzelfde als wereldvreemd. Er wordt tegenwoordig van alles over ons uitgestort. Ik weet het, ik zie het en het raakt me. Het is mijn intentie om de 'luwte' in alle donkerte en zwaarte verder te brengen dan vlucht of zelfbescherming. Als ik twijfel en me afvraag of mijn luwte toch niet problematisch kan worden, zijn dat meestal de stemmen van buitenaf. In mij van binnen stroomt alles prima door. Er is altijd die stroom van liefde die dagelijks over mij wordt uitgestort en verbinding zoekt met mijn innerlijk verzamelpunt van mildheid. Als dat verzamelpunt van mildheid wordt open gehouden, kan de stroom ‘aankomen’. Ik voel me op die manier een gezegend mens, en dat werkt geestverruimend, naar binnen én naar buiten.
Ik herinner me wat ik op 18 mei 2020 schreef over het medicijn van Vleermuis:
Vleermuis leert ons dat zwaarte en licht beide in ons zijn. Er is geen ‘wij en zij’. We zijn niet in oorlog. Er is alleen uitwisseling van zwaarte en licht, zoals in de Inca cultuur. De Inca mystiek, ofwel ‘het Andespad’, kent geen goed of kwaad, geen positieve of negatieve energie. Het oordeel ontbreekt. Er is alleen lichte (“sami”) en zware (“hoocha”) energie. Zwaarte –dat eigen is aan het leven op aarde- is in voortdurende transformatie naar lichtheid en ons lichaam fungeert als recyclingperron. Men noemt dat de kunst van AYNI. Het verhaal eindigt ook niet in een Apocalyps, maar in een verhoogd bewustzijn van de mensheid als soort. De cirkel is dan rond en begint op een verhoogd niveau opnieuw.
De kracht van Vleermuis in ons zegt: ‘Laten we dit nu even serieus nemen, hier ligt een kans, zowel individueel als maatschappelijk.”
Ik durf te beweren dat wat we ook doen, linksom of rechtsom, met drama of lichtvoetig, met of zonder vaccin, we uitkomen bij die wedergeboorte, want het moet fundamenteel anders. En Vleermuis gaat als symbool voorop.
“Heilige Vleermuis… vloog naar mij,
vanuit het duister van de grot.
Bespiegelingen uit de baarmoeder,
antwoorden gaf hij.
Geboorte, dood, wedergeboorte,
cycli van het geheel…
Eeuwig durend,
net voorbij,
de reis van de ziel.”